ÖZET

Amaç:

Solunum sistemi, diyabetik hastalarda mikroanjiyopatik hasar için bir hedef organdır. Bu çalışmada, tip II diyabetli hastalarda pulmoner fonksiyonların glisemik kontrol, diyabet süresi ve mikroanjiyopatik komplikasyonlar ile ilişkileri incelenmiştir.

Yöntemler:

Sigara içme öyküleri ve tanımlanmış kardiyopulmoner hastalığı bulunmayan 31 tip II diyabetik hasta çalışmaya dahil edildi. Hastaların, rutin kan tetkikleri yanında glikolize hemoglobin (HbA1c) düzeyleri ölçüldü. Solunum fonksiyonları spirometri ve karbonmonoksid difüzyon kapasitesi ölçümleri ile değerlendirildi.

Bulgular:

Solunum fonksiyon testlerinin sonuçları; FEV1 (%): 93,88±16,12, FVC (%): 86,48±15,76, FEV1/FVC: 94,79±12,34, DLCO (mL/min/mmHg): 104,13±15,00 ve DLVA (mL/min/mmHg/lt): 103,26±13,00 şeklinde idi. Hastalarımızın 11’inde (35,4%) diyabetik nefropati, 11’inde diyabetik retinopati (35,4%) ve 10’unda (32,3%) sensorimotor nöropati saptandı. 10 hastada (32,3%) tanımlanan mikroanjiyopatik komplikasyonların hiçbirisi yoktu. Yaş, cinsiyet ve vücut kitle indeksine göre düzenlenmiş analizde, HbA1c ile FEV1 (p=0,024, r=-0,426), FVC (p=0,009, r=-0,482) ve FEV1/FVC oranı (p=0,028, r=0,415) arasında anlamlı ilişkiler saptandı. HbA1c’nin, difüzyon kapasitesi ölçümleri ile ilişkisi gözlenmedi (hepsi için, p>0,05). Diyabetes mellitus süresi ile solunum fonksiyonları arasında anlamlı bir ilişki saptanmadı (hepsi için, p>0,05). Mikroanjiyopatik komplikasyonları olan ve olmayan hastalarda solunum fonksiyonları benzerdi.

Sonuç:

Kötü glisemik kontrol, tip II diyabetik hastalarda restriktif tipte fonksiyonel değişikliklere yol açabilir.