ÖZET

Pegileinterferon veya nükleozid analoglarıyla virolojik ve biyokimyasal yanıt elde edilen olgularda alevlenme hepatiti gelişimini belirleyen değişkenleri incelemektir.

Bu çalışma hepatit B virüs (HBV) enfeksiyonlu olguların verilerini değerlendiren geriye dönük kesitsel bir çalışmadır. Hasta dosyalarından olguların boy, kilo, cinsiyet, yaş, alkol kullanım durumu, tedavi öncesi HBV DNA ve ALT düzeyi, Knodell skorlama sistemine göre ölçülen histopatolojik aktivite indeksi ve fibroz skoru, tedavi süresi, tedaviye biyokimyasal ve virolojik yanıt süresi, HBe- Ag durumu, kullanılan tedavi türü ve alevlenme hepatiti gelişip gelişmediği öğrenildi. Hastalar alevlenme hepatiti olan ve olmayanlar olarak iki gruba ayrıldı. İki grup değerlendirmeye alınan değişkenler açısından karşılaştırıldı.

Çalışmamıza 18 (%30) kadın, 42 (%70) erkek olmak üzere toplam 60 hasta alındı. Altmış hastanın 25’inde (%41) tedavi sonrası alevlenme hepatiti geliştiği görüldü. Alevlenme hepatiti gelişen hastaların tedavi sürelerinin alevlenme hepatiti gelişmeyen hastaların tedavi sürelerine göre istatistiksel olarak anlamlı ölçüde daha uzun olduğu (sırasıyla ortalama 22 ay ve 18 ay, p=0,029) görüldü. Lamivudin kullanan 42 hastanın 18’inde (%42) ve adefovir tedavisi alan 7 hastanın tümünde (%100) alevlenme hepatiti gelişirken interferon kullanan 11 hastanın hiçbirinde (%0) alevlenme hepatiti görülmedi. Alevlenme hepatiti adefovir alan olgularda, lamivudin ve interferon alan olgulara göre daha sıktı (p=0,010). Alevlenme hepatiti lamivudin alan olgularda interferon alan olgulara göre daha fazlaydı (p=0,010).

Alevlenme hepatiti uzun tedavi süresi olanlarda daha sık görülür. Adefovir kullananlarda lamivudin ve interferon kullananlara göre alevlenme hepatiti daha sıktır. Lamivudin kullananlarda alevlenme hepatiti interferon kullananlara göre daha sıktır.