ÖZET

Amaç:

Son 20 yıl içerisinde edinilen deneyimler böbrek cerrahisinde laparoskopik girişimlerin, kabul edilebilir cerrahi sonuçlar, düşük komplikasyon oranları ve yüksek hasta memnuniyeti ve yaşam kalitesi ile açık cerrahi prosedürlere alternatif olduğunu göstermektedir. Ancak, laparoskopik cerrahinin, açık cerrahiye oranla daha teknik bir prosedür olması ve öğrenim sürecinin nispeten uzun olması prosedürü zorlaştırmaktadır. Bu çalışmadaki amacımız, laparoskopik böbrek ameliyatlarındaki öğrenim sürecini irdeleyerek, bunu etkileyen faktörleri ortaya koymak ve böylece laparoskopik cerrahi öğrenim sürecini doğru planlamaktır.

Gereç ve Yöntem:

Kliniğimizde 2004 - 2008 tarihleri arasında gerçekleştirilen laparoskopik böbrek cerrahisi girişimleri retrospektif olarak, komplikasyon oranları ve açık prosedüre geçilme oranları açısından değerlendirildi.

Bulgular:

Yıllara göre açık operasyona geçiş oranları değerlendirildiğinde sırasıyla, %15, %28, %10,2, %10,5 ve %6,3 olarak bulundu. Yapılan operasyona göre açık prosedüre geçme oranları değerlendirildiğinde, renal kistektomide %8, basit nefrektomide %11, radikal nefrektomide %23 oranları izlendi. Komplikasyon oranları yıllara göre değerlendirildiğinde sırasıyla, %20, %25, %13, %18 ve %12 olarak bulundu. Bu sonuçlarla çalışmaya katılan cerrahın 1. ve 2. yıl kazandığı tecrübe ve çalışmayı gerçekleştiren cerrahın 2. yılda katıldığı laparoskopi kursundan sonra, çalışmanın 3. ve 4. yıllarında peroperatif komplikasyonların ve açık prosedüre geçilme oranlarının azaldığı izlendi.

Sonuç:

Laparoskopik cerrahide klasikleşmiş cerrahi eğitim modelinde geçerli olan usta-çırak aktarımı öğrenme sürecinde tek başına yeterli olmamaktadır. Laparoskopik cerrahi eğitim sürecinde bilimsel bir planlamaya oturtulmuş, yoğunlaştırılmış eğitim programlarına katılmanın belirgin yararı vardır ve teşvik edilmelidir.