ÖZET

Tip 2 diabetes mellituslu (T2DM) hastalarda yaşam tarzı değişikliği, ilk basamak tedavi seçeneğidir. Hasta eğitimi ve egzersiz programına uyumu artıracak teknolojik araçların kullanımı bu hastaların fiziksel aktivite düzeyini artırabilir. Bu çalışmada, T2DM’li hastalarda pedometre ile takip edilen yürüme müdahalesinin klinik sonuçlara, diyabetle ilişkili bilişsel ve sosyal faktörlere ve yaşam kalitesine etkisini incelemeyi amaçladık.

Kırk hasta (17 erkek, 23 kadın) müdahale (n=20, 13 erkek, 7 kadın) ve kontrol (n=20, 4 erkek, 16 kadın) olmak üzere rastgele iki gruba ayrıldı. Her iki gruba da başlangıçta diyabet eğitim programı verildi ve iletişimi kolaylaştırmak ve artırmak için anlık mesajlaşma ve arama uygulaması kullanıldı. Müdahale grubuna 12 hafta boyunca tempolu yürüyüş programı (40 dakika/gün ve 3 kez/hafta) uygulandı. Sonuç ölçümlerini plazma glukozu, hemoglobin A1c (HbA1c), kan lipidleri, vücut kitle indeksi, Uluslararası Fiziksel Aktivite Anketi-Kısa Form (IPAQ-SF), Çok Boyutlu Diyabet Anketi, SF-36 ve günlük adım sayısı oluşturdu.

Müdahale grubunda HbA1c düzeyi anlamlı olarak azaldı (p=0,020). Plazma glukoz ve lipid düzeylerinde grup içinde ve gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu (p≥0,05). Müdahale grubunun IPAQ-SF yürüme ve toplam fiziksel aktivite puanında artış saptandı (p<0,001) ve diyabetle ilişkili bilişsel ve sosyal faktörler ile yaşam kalitesi açısından da müdahale grubunda daha iyi sonuçlar elde edildi (p<0,001).

T2DM’li hastalarda diyabet eğitimi, cep telefonu uygulaması ve motivasyon stratejileri fiziksel aktivite düzeyini artırabilir. Artan fiziksel aktivite, glisemik kontrol, diyabetle ilişkili öz yeterlilik ve yaşam kalitesi üzerinde olumlu etkilere sahip olabilir.